كامپيوتر برتر

رایت بیش از 700 مگابایت بر روی یک cd

شايد برايتان پيش اومده باشه که مثلا يه برنامه داريد که حجمش از 700 مگابايت بيشتر باشه . و مي خواهيد اونو رايت کنيد در اين مواقع مي بايست اون برنامه رو فشرده کنيد که البته شايد باز هم اون برنامه تو سي دي جا نشه
با اين ترفند مي تونيد بر روي سي دي هاي معمولي حتي تا 1 گيگا بايت اطلاعات ذخيره کنيد .

ابتدا مي بايست ببينيد رايتر شما over burning ساپورت مي کنه يا نه . براي تست اين کار مراحل زير را دنبال کنيد

ابتدا به برنامه Nero رفته و سپس کليد هاي ترکيبي Ctrl + R را فشار دهيد . تو اين پنجره ببينيد که در قسمت Recorder information ،رو به روي عبارت Over burn عبارت supported نوشته شده است يا نه . اگر عبارت ساپورت نوشته شده باشد شما مي تو نيد از اين ترفند استفاده کنيد حال به منوي File رفته و قسمت preferences رو انتخاب کنيد سپس در قسمت Expert features دقت کنيد که عبارت enable over burn فعال باشد .در زير همين گزينه مقدار مجاز over burn رو به دقيقه مشخص کنيد حال به منوي File رفته و گزينه New را انتخاب کنيد و در قسمت Multisession گزينه No Multisession را انتخاب نماييد .سپس در قسمت Burn عبارت Write Method رو به Disc at Once تبديل کنيد .

حال مي توانيد سي دي خود را رايت کنيد مقدار رايت هم بستگي خيلي زيادي به رايتر داره .

برچسب:آموزشي محمدرضا,علي,

آموزشي در مورد هارد به هارد كردن

جهت اجرای این آموزش باید کمی حرفه ای باشید و حواستان را جمع کنید . رایانه ها معمولا دارای یک هارد دیسک هستند . برای اولین قدم بهتر است که پارتیشن های هارد دیسک خودتان را نامگذاری کنید . برای این کار به My Computer رفته و روی یک پارتیشن کلیک راست کنید . گزینه Properties را انتخاب کنید . در پنجره باز شده شما می توانید نام پارتیشن را تغییر دهید . این کار را برای همه پارتیشن ها تکرار کرده و نام آنها را به خاطر بسپارید . حالا رایانه تان را خاموش کنید . شما هارددیسکی که میخواهید اطلاعات را از آن کپی کنید در اختیار دارید . به دقت ان را بررسی کنید .همه هارد دیسکها به وسیله یک نوع کابل به مادربورد متصل می شوند . در کنار محل اتصال کابل به هارد دیسک محل اتصال فیش برق یا همان POWER قرار دارد . اما مهمترین نکته که شما باید به آن دقت کنید جامپرها هستند . معمولا روی بدنه هارد دیسکها نحوه قرار گیری جامپرها توضیح داده شده است . جامپر یک قطعه ریز است که می توان به وسیله آن تنظیمات یک قطعه سخت افزاری را به صورت فیزیکی تغییر داد . در جدول موجود روی بدنه هارد دیسک به دنبال وضعیت Slave بگردید . شما باید جامپر هارد دیسک دوم را با توجه به توضیحات این جدول به حالت Slave تغییر بدهید . حالا در کیس رایانه خاموش را باز کنید . در کیس رایانه تان دنبال هارد خودتان بگردید . مشاهده می کنید که کابلی آن را به مادربرد متصل کرده است . این کابل معمولا دارای دو جای اتصال می باشد . ممکن است این کابل هم به هارد دیسک شما و هم به سی دی رام متصل باشد . شما می توانید از طریق همین کابل هارد دیسک دوم را به مادربرد متصل کنید . برای این کار می توانید جای اتصال دوم را از سی دی رام جدا کنید . به جای آن هارد دیسک را به این قسمت متصل کنید . حالا شما 2 هارد دیسک را از طریق یک کابل به مادربرد رایانه تان متصل کرده اید . هارد دیسک رایانه شما به عنوان میزبان و هارددیسک دوم به عنوان مهمان به حساب می آید . حالا باید برق مورد نیاز را برای هارد دیسک مهمان تامین کنید . به نوع فیش POWER هارد دیسک دقت کنید . یکی از این نوع فیشها احتمالا در رایانه شما به صورت آزاد وجود دارد . این کابل ها همگی به سیستم اصلی برق رایانه متصل هستند . یکی از این فیشهای آزاد را به هارد دیسک میمان وصل کنید . حالا باید رایانه تان را روشن کنید . به محض روشن شدن رایانه کلید Delete را فشار دهید تا وارد تنضیمات مادربرد شوید . این منو ممکن است با توجه به نوع مادربرد متفاوت باشد . اما معولا در اولین منو تنضیمات هارد دیسک تعیین می شود . به منوی Standard Cmos Features بروید . معمولا به صورت پیش فرض مادربرد های جدید برای شناسایی هارد دیسکها در حالت اتوماتیک تنظیم شده اند . اگر این گونه نیست شما تنظیم این قسمت را به حالت Auto تغییر دهید تا مادربرد به به صورت خودکار هارددیسک ها را شناسایی کند . این کار هم در قسمت باید صورت بگیرد . بعد از انجام این کار از این منو بیرون آمده و گزینه Save a Exit را انتخاب کنید . در صورتی که تمام مراحل را درست انجام داده باشید را یانه شما مثل سابق عمل می کند . ویندوز شما بالا می آید . اما با رفتن به قسمت My Computer متوجه اضافه شدن پارتیشن های جدید می شوید . پارتیشن های غریبه که نامشان برای شما آشنا نیست همان پارتیشن های هارد دیسک مهمان هستند . حالا اطلاعاتی را که لازم دارید بین دو هارد دیسک کپی کنید . دقیقا مانند زمانی که روی هارد دیسک خودتان اطلاعات رااز یک پارتیشن به پارتیشن دیگری کپی می کردید . بعد از تمام شدن کارتان دوباره رایانه تان را خاموش کنید . شما حالا باید همه چیز را به حالت اول برگردانید . هارد دیسک مهمان را با جدا کردن کابل های مادر برد و برق جدا کنید . وضعیت جامپر روی آن را دوباره به حالت اول برگردانید . این حالت روی بدنه هارد دیسک با عنوان Master مشخص شده است . اگر محل اتصال دوم روی کابل قبلا به سی دی رام متصل بود دوباره آن را به همان وضعیت برگردانید . در کیس را هم کاملا ببندید

نظر بديد لطفا

برچسب:آموزش,احسان ,علي,

10 مورد در خريدن گرافيك

انتخاب یک کارت گرافیک جدید می تواند دشوار باشد. تا زمانی که درباره آخرین GPU های ارائه شده و کارایی های آنها اطلاع نداشته باشید، دانستن اینکه کدام کارت ارزش خریدن را دارد غیر ممکن است. در این مقاله 10 موضوع را که قبل از خرید یک کارت گرافیک باید در نظر داشته باشید بررسی می کنیم.

انتخاب یک کارت گرافیک جدید می تواند امری دشوار باشد. تا زمانی که شما درباره آخرین GPU های ارائه شده و کارایی های آنها اطلاع نداشته باشد، دانستن اینکه کدام کارت ارزش خریدن را دارد غیر ممکن است. واحد پردازش گرافیکی GPU، مثل CPU، هر سال پیشرفت می کند و این به این معنی است که دامنه بسیار وسیعی از کارت گرافیک ها برای انتخاب موجود می باشند و خرده فروشان هم دوست دارند کارت های منسوخ را در کنار آخرین و بهترین کارت های ارائه شده قرار دهند. اگر در اینجا دقت نکنید ممکن است در آخر پول زیادی برای تکنولوژی صرف کنید که قبلا کنار گذاشته شده است. در این مقاله 10 موضوع را که قبل از خرید یک کارت گرافیک باید در نظر داشته باشید بررسی می کنیم.
1- حافظه همه چیز نیست!
شما به یک کارت گرافیک نیاز دارید که حافظه کافی برای بازی کردن بازی ها، در وضوح بالا و با تنظیمات گرافیکی بالا داشته باشد. کارت گرافیک های خوب معمولا مقدار زیادی حافظه دارند، زیرا کل توان GPU در صورت کافی نبودن حافظه موجود ممکن است تلف شود.

512MB حافظه هیچ کمکی به این Radeon X1300 نمی کند و Radeon X1600 با 256 MB حافظه بهتر عمل می کند.

تولید کنند گان کارت های گرافیک می دانند که خریداران تازه کار معمولا به مقدار حافظه به عنوان ملاک اصلی مقایسه دو کارت توجه می کنند، و این دلیلی است بر دیدن کارت های با GPU های ارزانی که 256MB و یا حتی 512MB حافظه دارند و این مانند این است که یک موتور ضعیف را در بدنه یک ماشین تنومند قرار دهیم. چنین کارت هایی ممکن است اعداد درستی در مشخصات داشته باشند اما کارایی ضعیف خود را به محض شروع بازی نمایان خواهند کرد.
2- همه چیز به GPU مربوط است!
حافظه مهم است، اما قلب واقعی یک کارت گرافیک واحد پردازش مرکزی آن است. هنگامی که شما در میان نام های کارت های گرافیک پرسه می زنید، مهمترین چیزی که به نظر می رسد نوع GPU است، زیرا این چیپ کوچک مسئول کلیه کارهای کارت های سه بعدی است. امروزه بهترین پردازنده های گرافیکی را Nvidia و ATI تولید می کنند، اما خریدن یک کارت گرافیک با یک پردازنده Nvidia GeForce و یا ATI Radeon کافی نیست. شما باید علاوه بر این به مدل پردازنده توجه کنید، زیرا هر دو شرکت از کارت های سطح پایین زیر 100 دلار تا کارت های پر قدرت 500 دلاری خود را با این اسامی نام گذاری می کنند. شماره های بزرگتر در مدل ها بهتر هستند، اما باید به توصیف کننده های اضافی در نام مدل مانند GT، GS، GTX، XT و XTX توجه کنید زیرا اینها معمولا اطلاعاتی در مورد سایه زن ها و همچنین سرعت پردازنده نمایان می کنند. نقد چند کارت را بخوانید و یا نگاهی به کارایی کارت ها در بازی ها بیندازید تا با مدل های فعلی آشنا شوید و بتوانید آنها را با هم مقایسه کنید.
3- خط لوله، سایه زن و سرعت ساعت
در روزهای اولیه شتاب دهنده های سه بعدی شما می توانستید با نگاه کردن به سرعت و خط لوله پیکسل های یک GPU، اطلاعات کلی در مورد سطح کارایی آن کسب کنید. امروزه GPU ها کارهای بیشتری از پردازش پیکسلی بی خردانه انجام می دهند. نور پردازی و افکت های دیگر که معمولا به چندین گذر از خط لوله نیاز داشتند اکنون می تواند توسط یک برنامه سایه زن اجرا شوند و همان نتایج را با گذر و کار بیهوده کمتر به همراه بیاورند. هم اکنون GPU ها دارای واحد های پردازش اختصاصی هستند که به راه اندازی کار برنامه های پیچیده راسی و سایه زن پیکسلی اختصاص یافته اند. با افزایش سایه پردازی های بازی ها، واحد های سایه زن ه یک خصوصیت مهم در کارت های ویدیویی آینده، تبدیل خواهد شد. اخیرا ATI شروع به ارائه گزارش درباره تعداد واحدهای سایه زن تخصیص داده به هر خط لوله پیکسلی در Radeon X1900 XTX کرده است.
برای هم اکنون، هنوز هم شما می توانید GPU ها را توسط تعداد خطوط لوله پیکسلی که دارند ارزیابی کنید. اگر چه تولید کنند گان GPU اطلاعاتی هم درباره خطوط لوله راس (vertex pipeline) می دهند، اما تا کنون ما بازی مشاهده نکرده ایم که به خاطر سطح پردازش راسی پایین، در تنگنا قرار بگیرد. کارت ها سطح پایین معمولا دارای 4 خط لوله پیکسلی می باشند. کارت های متوسط دارای 8 یا 12 خط لوله می باشند و کارت های سطح بالا دارای 16 و یا بیشتر خط لوله می باشند. سرعت ساعت بیشتر همیشه بهتر است، اما اگر مجبور شدید بین سرعت ساعت GPU و تعداد خطوط لوله پیکسلی آن یکی را انتخاب کنید، معمولا بهتر است تعداد بیشتر خط لوله را انتخاب کنید. کارتی که با سرعت 400MHz که دارای 8 خط لوله است عملکرد بسیار بهتری نسبت به کارتی 500MHz با 4 خط لوله دارد.

GeForce 7900GTX دارای 24 خط لوله است.

4- Windows Vista و Direct3D 10
مایکروسافت تصمیم دارد که جدیدترین نسخه windows خود را در اوایل سال 2007 منتشر کند. این سیستم عامل جدید DirectX 10 را به همراه دارد، که مجموعه ایی از توابع به روز شده می باشد، که نرم افزارهای کاربردی برای دسترسی به منابع سیستم (شامل کارت های سه بعدی) می توانند از آنها استفاده کنند. نسخه جدید DirectX شامل نسخه جدیدی از Direct3D می باشد که برای ساده کردن خط لوله گرافیکی با کاهش بار CPU و انتقال کارها به GPU طراحی شده است. اگر چه ویندوز ویستا با کارت های گرافیکی DirectX 9 کار خواهد کرد، اما برای اجرای بازی های DX10 که در آینده خواهند آمد به یک کارت DX10 نیاز خواهید داشت.
انتظار می رود Nvidia و ATI اولین کارت های DX10 خود را در نیمه دوم سال 2006 به فروش بگذارند، اما نیازی نیست عجله کرده و از ترس مشکلات تطبیق با بازی ها یکی از آنها را بخرید. توسعه دهندگان بازی ها این را درک می کنند که چندین سال طول خواهد کشید که تعداد نسخه های نصب شده DX10 از DX9 پیشی بگیرند. تا چندین سال بعد از ورود ویستا کلیه بازی ها، منجمله بازی های انحصاری ویستا یعنی Halo 3 و Shadow run با هر دو نسخه DX10 و DX9 کار خواهند کرد.

5- زمان مناسب برای خرید
مسابقه ATI و Nvidia، برای ما یک سیکل سریع توسعه تکنولوژی ها سه بعدی به ارمغان آورده است. تولید کنند گان GPU هر 12 تا 18 ماه یک خط جدید تولید چیپ را راه اندازی می کنند، که نتیجه آن جریانی از کارت های با قدرت و قابلیت های بیشتر می شود. تولید کنند گان همچنین سعی می کنند پس از چند ماه از معماری اولیه، با دستکاری کردن طراحی ها، سرعت ساعت چیپ ها را افزایش داده و قابلیت های جدیدی را به آنها اضافه کنند تا بتوانند خطوط تولید را بهبود ببخشند. از آنجایی که بسیاری از قابلیت ها مانند شتاب دهنده ویدیویی دقت بالای H.264 و یا سایه زن پیشرفته مدل ها آینده نگر هستند، ممکن است یک یا دو سال قبل از فراگیر شدن محتوای واقعی برای آن ها طول بکشد.
تقریبا هر زمانی برای خریدن کارت گرافیک جدید مناسب است، اگر قصد ندارید بهترین کارت موجود را بگیرید. قیمت کارت های گرافیکی به سرعت افت می کنند، زیرا معرفی متناوب کارت های جدید، کارت های قدیمی و ضعیف تر را به قیمت های مناسب حل می دهند. بدترین شرایط زمانی است که یک کارت گرافیک سطح بالا را دقیقا قبل از معرفی یک GPU جدید از Nvidia یا ATI خریداری کنید، اگر چه باز هم یک کارت گرافیک قدرتمند خواهید داشت که تا مدت ها هیچ مشکلی برای اجرای بازی هایی که می خواهید نخواهد داشت.
6- لازم نیست 500 هزار تومن خرج کنید!
جدیدترین کارت های عرضه شده با قیمت 500 هزار تومان یا بیشتر به فروش می رسند، اما شما همیشه می توانید چندین کارت با بازده بالا در بازه قیمتی 200 تا 300 هزار تومان پیدا کنید. این بازه قیمتی معمولا بهترین بازده در برابر قیمت را ارائه می کند زیرا شامل کارت های سطح متوسط نسل فعلی و کارت های سطح بالای ارزان شده از نسل قبلی می شود.
هنگام مقایسه دو کارت گرافیک با تکنولوژی های مربوط به دو نسل متفاوت، سرعت ساعت و تعداد خطوط لوله را بررسی کنید. اگر مشخصات کاملا یکسان بودند، کارت جدید تر را انتخاب کنید زیرا از قابلیت های جدید تری پشتیبانی می کند. معماری چیپ های جدید، همچنین کارآمد تر هستند و شما بازده بالاتری را با تعداد برابری از خطوط لوله کسب خواهید کرد.

GeForce 7900GT هم اکنون یکی از بهترین کارت های موجود با قیمت زیر 300 هزار تومان است.

7- توان مورد نیاز را دارید؟
با قوی تر شدن کارت ها، توان سیستم مورد نیاز به یک نگرانی بزرگ تبدیل شده است. تولید کنند گان کارت های گرافیکی توصیه توان تولیدی توسط منبع تغذیه سیستم را بر روی جعبه درج می کنند. اعداد چاپ شده معمولا کمی بزرگتر از توان واقعی مورد نیاز هستند، زیرا شرایطی همچون منبع تغذیه ضعیف و یا سیستمی با منابع زیاد را در نظر می گیرند. کارت های سطح متوسط تا بالا معمولا به 400 تا 450 وات توان نیاز دارند. کارت های دو تایی مانند SLI یا CrossFire Radeon X1900 XTX به حداقل 550 وات توان نیاز دارند.
8- AGP و PCI Express
از زمان معرفی PCI Express در دو سال قبل، این تکنولوژی به خوبی جایگزین AGP شده است. PCI Exp پهنای باند ی 2 تا 4 برابر AGP ارائه می کند و تقریبا کلیه کارت گرافیک های جدید با این رابط عرضه می شوند. تولید کنند گان GPU هر از چند گاهی پردازنده گرافیکی برای دارندگان سیستم های AGP تولید می کنند، اما بهترین تجهیزات ابتدا برای PCI Exp عرضه میشوند.
اگر سیستم شما بیش از دو سال قدمت دارد، احتمالا یک شکاف AGP دارد. ارتقا به PCI Express می تواند گران باشد زیرا مجبور خواهید بود مادربرد، CPU و احتمالا حافظه خود را تعویض کنید. اگر چه در صورتی که سیستم شما بیش از دو سال قدمت دارد هم اکنون می تواند زمان خوبی برای ارتقای کلی آن باشد.
9- SLI و CrossFire
شما همچنین برای ارتقا به یک پیکر بندی دو تایی از کارت گرافیک به PCI Exp نیاز خواهید داشت. نصب یک سیستم با دو کارت و اجرای آن کار سختی است. برای اینکار به مادربرد ی مناسب، دو کارت گرافیک هم ساز و یک منبع تغذیه پر قدرت نیاز خواهید داشت.
Nvidia و ATI هر دو قالب های رقابتی برای پیکر بندی دو کارتی ارائه می دهند که به مادربرد های خاص خود نیاز دارند. Nvidia ابتدا SLI را در سال 2004 معرفی کرد و از زمان برای کامل کردن این پلتفرم استفاده کرد و حتی یک برنامه گواهی SLI برای مادربرد های و منابع تغذیه و واحد های حافظه ارائه نمود. شما می توانید دو کارت GeForce مطابق با SLI را از دو تولید کننده متفاوت با هم استفاده کنید به شرطی که GPU های آنها یکسان باشد. اما ATI تکنولوژی دو کارتی CrossFire خود را در 2005 معرفی نمود. همانند SLI، CrossFire به مادربرد ی همساز با آن، حافظه ایی با کیفیت و یک منبع تغذیه قدرتمند نیاز دارد. پیدا کردن دو کارت ATI که با هم بتوانند کار کنند کمی مشکل تر از Nvidia است زیرا شما باید یک کارت CrossFire Edition را با یک کارت CrossFire Ready در کنار هم قرار دهید تا کار کنند.

توسط دو GeForce 7950 GX2 دو پردازنده ایی می توانید 4 پردازنده گرافیکی در یک سیستم داشته باشید.

10- کارت های بر روی مادربرد
اگر قصد دارید یک سیستم از پیش تعریف شده بخرید، به کارت گرافیکی آن دقت کنید. اگر کارت گرافیک به صورت مجتمع با مادربرد است به سرعت انتخاب خود را به مدلی با کارت گرافیک واقعی تغییر دهید. کارت هایی که بر روی مادربرد قرار دارند برای برنامه های کاربردی ابتدایی مانند پردازش متن و یا وب گردی مناسب هستند، اما برای بازی کردن به هیچ وجه جالب نیستند مگر اینکه بخواهید بازی ها را در وضوح 800x600 و با 15 فریم در ثانیه انجام دهید.

نظر يادتون نره !!!

برچسب:آموزشي محمدرضا,علي,

آموزش تصویری ارتقاء رم وهارددیسک در لپ تاپ

لپ تاپ ها را هم می توان ارتقا داد اما این کار به راحتی ارتقای یک دستاپ نیست. برخی قطعات روی مادربورد و برخی اجزای دیگر لحیم شده اند و با وجود اینکه قابل جایگزینی هستند، نمی توان آنها را به راحتی جایگزین کرد. هزینه و مهارت زیادی برای این کار نیاز است.
اما برخی قطعات دیگر هم وجود دارد که جایگزین کردن آنها به سادگی و با کمترین مهارت ممکن است. اولین مورد حافظه ی RAM و دومین مورد درایو دیسک سخت یا HDD است. شاید بخواهید به جای HDD از حافظه های گران قیمت و سریع SSD استفاده کنید، به هر حال تعویض این دو مورد ساده است و احتمالاً چیزی به جز یک پیچ گوشتی معمولی نیاز ندارد.
قدم اول انتخاب سخت افزار و تهیه ی آن است. باید به مشخصات فنی مادربورد توجه کنید و مقدار RAM پشتيبانی شده و نوع و فرکانس آن را بدانید. در مورد HDD یا SSD نیز ابعاد و البته پورت اتصال اهمیت زیادی دارد.
آمادگی قبل از ارتقا
منطقی است که قبل از ارتقا و استفاده از سخت افزار جدید، یک نسخه ی پشتیبان از اطلاعات سیستم خود تهیه کنید. البته این مسأله برای ارتقای HDD ضروری است اما برای ارتقای RAM هم بهتر است احتمال بروز مشکلات کوچک را در نظر بگیرید و نسخه ی پشتیبان تهیه کنید. کار پشتیبان گیری که تمام شد، یک مکان خشک با فضایی مناسب را انتخاب کنید.
نکته ی بسیار مهم: بیشتر شرکتهای گارانتی کننده، در صورت ارتقای دستگاه و باز شدن آن، دیگر محصول را شامل گارانتی نمی دانند! لذا برای تعویض رم یا هارد به شرکت گارانتی کننده مراجعه کنید تا در صورت امکان متخصصین شرکت لپ تاپ شما را ارتقا دهند. بعضی از شرکت ها از این مورد نیز سر باز می زنند و تصمیم به عهده ی شماست.
بابت یادآوری این نکته از آقای هادی (بخش نظرات) متشکرم.
باز کردن لپ تاپ
پشت لپ تاپ خود را نگاه کنید، چیزی شبیه به شکل زیر می بینید. باتری در بخش بالایی قرار دارد و با یک چفت در جای خود ثابت شده است. در بخش پایینی هم درب محفظه ی هارد و رم دیده می شود که معمولاً با پیچ محکم بسته شده است.

در ابتدا باتری را خارج کنید. ممکن است لپ تاپ شما کمی متفاوت باشد و باتری آن با دو چفت ثابت شده باشد. دقت کنید که نیازی به زور زدن نیست، اگر چفت ها و پیچ ها به درستی باز شده باشند، با کمی فشار باتری از جای خود خارج می شود و یا درب محفظه ی هارد و رم به راحتی باز می گردد.
بعد از باتری نوبت به درب های دیگر می رسد. در این مثال یک درب برای هارد و رم وجود دارد اما در سایر لپ تاپ ها ممکن است دو درب وجود داشته باشد. در برخی مدل ها هم وقتی درب ها را باز می کنید، متوجه می شوید که رم ها کمی دور از دسترس هستند و باید قطعات دیگری را هم باز کنید. تمامی پیچ ها را باید باز کنید به طوری که در نهایت درب به راحتی باز شود.

بعد از باز کردن پیچ ها کمی به در فشار وارد کنید تا باز شود، می توانید از نوک پیچ گوشتی استفاده کنید.

درب ها ممکن است کمی محکم باشند، با لبه ی تیز چیزی مثل چاقو آن را باز کنید. نیروی کمی وارد کنید تا درب مورد نظر باز شود.

تعویض RAM
حالا می توانید رم یا هارد را ببینید، بیشتر لپ تاپ ها دارای دو شکاف DIMM برای رم هستند، دو رم به صورت افقی روی هم قرار گرفته است و برای دسترسی به رم زیری، باید رم بالایی را بردارید.

برای برداشتن رم باید دو چفت کناری رم را فشار دهید. در این مثال به شکل بالا توجه کنید، دو تکه ی فلزی روی شکاف های نیم دایره ای شکل دو کناره ی رم قرار دارد که باید فشار داد تا رم از جای خود خارج شود. در هر مدلی ممکن است شکل یا رنگ این دو چفت متفاوت باشد اما به هر صورت باید این دو را به سمت خارج فشار داد.

بعد از فشار دادن احتمالاً رم بالایی با زاویه ی ۳۰ درجه بلند می شود. آن را برداید.

در مورد رم دیگر هم همین روش را دنبال کنید. نصب رم های جدید به سادگی خوردن یک کیک است، تنها کافی است آن را در جای خود قرار داده و به جلو فشار دهید، دو چفت کناری به محض قرار گرفتن رم در جای اصلی خود، در شکاف های نیم دایره ای شکل برد آن فرو می روند و رم در جای خود به صورت افقی محکم می شود.

یادآوری می کنیم که زور نزنید! ممکن است رم را در جای اشتباهی قرار داده باشید و با فشار دادن زیاد، به آن آسیب وارد کنید.
تعویض هارد درایو
در مدل های مختلف لپ تاپ ها، روش محکم کردن هارد درایو متفاوت است ولی در بیشتر مدل ها از دو یا چهار پیچ برای محکم کردن آن استفاده می شود. در این مثال به شکل زیر توجه کنید که ۴ پیچ مذکور را ببینید.

بعد از باز کردن پیچ ها، برچسبی که به هارد درایو وصل شده را بگیرید و به سمت بالا بکشید. در عین حال باید برچسب را به سمت کناره ی محفظه بکشید که سوکت اتصال SATA از مادربورد جدا شود.

درایو به قفسه ی خود پیچ شده است، باید پیچ ها را باز کنید تا قفسه خالی شود.

درایو جدید را باید در قفسه ی هارد درایو پیچ کرده و سپس قفسه را در محل خود قرار دهید و به سوکت SATA وصل کنید. در نهایت پیچ ها را محکم کنید. اگر سوکت های هارد درایو به درستی وصل نشده باشد، نمی توان درایو را در جای خود با پیچ های مربوطه محکم کرد. احتمال دیگر این است که شاید شما درایو را برعکس در قفسه ی درایو قرار داده و محکم کرده اید.
راه اندازی مجدد لپ تاپ
بعد از ارتقای قطعات، درب ها را ببندید و پیچ ها را به درستی محکم کنید. RAM قطعه ای است که برای استفاده تنها باید آن را به مادربورد وصل کنید، اگر اتصال آن درست باشد و البته مادربورد شما، رم خریداری شده را پشتیبانی کند، به صورت خودکار توسط سیستم شناسایی می شود اما در غیر این صورت، اگر سیستم شما روشن نشد، مشخص است که RAM به درستی متصل نشده و یا توسط مادربورد شناسایی نمی شود.
هارد درایو برای استفاده نیاز به نصب سیستم عامل دارد. البته درایوری نیاز نیست مگر اینکه درایو شما SSD باشد که در این صورت برخی مدل ها دارای نرم افزار و درایور هستند، مثلا درایوری برای پشتیبانی از TRIM دارند که باید نصب کنید.
تمام مراحل ارتقا را می توان در ۵ دقیقه انجام داد. کار مشکلی نیست اما باید متوجه باشید که چه کاری انجام می دهید.

اگر خوشتون آمد لطفا نظر بديد ممنون

برچسب:آموزش سخت افزاري لپ تاپ محمدرضا,علي ,

آموزش تصویری ارتقاء رم وهارددیسک در لپ تاپ

آوازک

دریافت کد حرکت متن